Հրամանատարը՝ հին ու բարի օրերի մասին
«Գուրգեն Մարգարյանն այն մարդկանցից է, որն իր ծառայության ընթացքում ջանք չխնայեց զինելու իր ջոկատը ժամանակակից սարքավորումներով և տեխնիկայով, ինչպես նաև մասնագիտական գիտելիքներով: Այդ համեստ մարդու խորհուրդը մինչ օրս կրում ու կիրառում ենք ամենքս»,- Մարտունու հրշեջ-փրկարարական ջոկատի (ՀՓՋ) նախկին հրամանատարին օրնակելի ղեկավար է համարում Գեղարքունիքի մարզային փրկարարական վարչության պետի տեղակալ, փ/ծ փոխգնդապետ Գարեգին Հակոբյանը:
Ծառայության 30 տարիների ընթացքում վաստակած ընկերների ու գործընկերների սերն ու հարգանքը Մարտունու ՀՓՋ-ի նախկին հրամանատարը շարունակում է վայելել նույնիսկ ծառայությունը թողնելուց հետո: Արդեն երկու տարի է՝ թոշակի է անցել, բայց նրան ամեն օր կարելի է տեսնել ջոկատում: «Օրը չի կարող սկսվել կամ ավարտվել առանց հարազատ դարձած աշխատավայրն այցելելու ու ջոկատի տղաներին տեսակցելու»,- պատմում են ընկերները: Շինարարի իր մասնագիտությունը փրկարարի գործով փոխարինած գնդապետը հաճույքով է պատմում իր ջոկատի հետ անցկացրած օրերի մասին: Հաստատում է, այսօր էլ տեղը հանգիստ չի նստում, ջոկատի տղաների հետ դեպքերն է վերլուծում, հարկ եղած ժամանակ մեկնում է դեպքի վայր, իրավիճակին ծանոթանում: Ասում է՝ մեկ ընտանիքի նման են եղել, երբեք իրեն բարձր չի դասել ոչ մեկից, աշխատել են «Մեկը բոլորի, բոլորը՝ մեկի համար» սկզբունքով, տղաների հետ հավասար մասնակցել է հրդեհաշիջման աշխատանքներին, վթարների վայր մեկնել, առաջին բուժօգնություն ցուցաբերել, մասնակցել վարչական շենքի վերանորոգմանը, բարեկարգել տարածքը, թեև 1949-ից կառուցված շենքում հիմնանորոգման անհրաժեշտություն այսօր էլ զգացվում է:
Հրամանատարը մշտապես հպարտացել է իր ջոկատով. «Մի քանի տարի առաջ «Արձագանք» ծրագրով կազմակերպված «Փրկարարական աշխատանք և բուժօգնություն» միջոցառման հանրապետական փուլին ՀՓՋ-ի տղաները «Մարտունի» բուժկենտրոնի աշխատակիցների հետ միասին լավագույն թիմ են ճանաչվել»:
Տարիների հեռվից, հայացք նետելով անցած ուղուն, ուրախությամբ նշում է, որ այժմ ջոկատի հնարավորություններն անհամեմատ բարելավվել են: Եթե նախկինում հրդեհներ մարելիս խնդիրներ էին առաջանում, դեպքի մեկնելիս մեքենան էր խափանվում, կամ ջուրը չէր բավականացնում, ստիպված երկրորդ մեքենայի օգնությանն էին դիմում, ապա այսօր ունեն 4 անգամ ավելի մեծ՝ 9 տ տարողությամբ «Կամազ» մակնիշի ավտոմեքենա: Գոհ է ընտրած ուղուց, երջանիկ է թողած ժառանգությամբ, միայն մի բան է պակասում երջանկությունը լիարժեք դարձնելու համար: Անկեղծ խոստովանում է, որ իրեն լիարժեք երջանիկ կզգա, երբ երկու տղաներին ամուսնացած տեսնի, իսկ պարապության հետ կռիվ տալու փոխարեն օրերը լցվեն պապ ու թոռ անվերջանալի զրույց-խաղերով:
Հասարակ միլիցիոներից մինչև ՀՓՋ հրամանատար ընկած երկար ու ձիգ ճանապարհը հարթ ու դյուրին չի անցել, սակայն դժվարությունների մասին բարձրաձայնել չի սիրում, կարևորը՝ ստանձնած յուրաքանչյուր գործ մեծ պատասխանատվությամբ է կատարել: «1977-1985 թթ. տրանսպորտի վարչության Սևանի գծային ՆԳ բաժանմունքում որպես միլիցիոներ եմ աշխատել, եղել եմ նաև ավագ տեսուչ, այնուհետև Մարտունու ներքին գործերի բաժնի հրդեհային հսկողության բաժանմունքի պետի պաշտոնը ստանձնել, 2003-ից Արտակարգ իրավիճակների վարչությունում եմ… մինչև 2015 թվականը Մարտունու ՀՓՋ հրամանատարն եմ եղել, որից հետո անցել թոշակի, ինչի հետ այդպես էլ չեմ համակերպվում»,- խոստովանում է նախկին հրամանատարը, որին պաշտոնը թողնելուց առաջ գնդապետի կոչում շնորհվեց՝ Արցախյան մարտական գործողությունների մասնակցելու և բազմամյա փորձի համար:
Արցախյան գոյամարտի տարիներին Քարվաճառում, Լաչինում, Մեղրիում, Կապանում, Գորիսում, Վարդենիսում մասնակցել է պաշտապանական գործողություններին: «Շրջափակման մեջ ենք ընկել, ջոկատից վիրավորներ ունեցել, որոնց Քելբաջարից ուղղաթիռով Վարդենիս են բերել, սոված ենք մնացել, զինամթերքի խնդիր ունեցել…, բայց երբ նվիրվում ես հայրենիքիդ պաշտպանությանը, աչքիդ ոչինչ չի գալիս»,- նախկին հրամանատարը զրույցը մի պահ տեղափոխում է 1990-ականների սկիզբը, երբ սահմանի պաշտպանությունն ու երկրի խաղաղությունն ամեն հայի երանելի ցանկությունն էր, այդ թվում նաև իր կնոջ և հոր գալստյանն անհամբեր սպասող 8-ամյա և 10-ամյա որդիների:
Բազմաթիվ մեդալներ ու շնորհակալագրեր ունի, մարտական գործողությունների մասնակցության համար նույնպես մեդալով պարգևատրվել է, ունի նաև տարվա լավագույն հրշեջ-փրկարարի մեդալ, բայց խոստովանում է, որ երբևէ պարգևատրումների արժանանալու, մեդալներ ստանալու համար չի աշխատել: Ամենաբարձր գնահատականը մինչև օրս մարդկանց կողմից վայելող սերն ու հարգանքն է, ինչի համար էլ կրկին ու կրկին համոզվում է, որ զուր չեն անցել ծառայության շուրջ երեք տասնյակ տարիները…
Մերի ՍՈՂՈՄՈՆՅԱՆ
