Ապրիլյան պատերազմի օրերին դիրքերում ու սահմանին մարտնչում էին նաև ՀՀ ԱԻՆ Ճգնաժամային կառավարման պետական ակադեմիայի (ՃԿՊԱ) ուսանողները, որոնց հարկ ենք համարում ներկայացնել իրենց անցած մարտական ուղիով:
Հարութ Թադևոսյան. Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքից է, 2014-ին զորակոչվել Հայոց բանակ, ծառայել Մարտակերտում: Հիշում է, որ ապրիլի 2-ի առավոտյան տագնապով բարձրացել են Թալիշի դիրքեր: Այդ ժամանակ արդեն սերժանտի ուսադիրներ էր կրում և BMP-ի հրամանատար էր: Հարութն ասում է, որ ավելի լավ կլինի, եթե հիշենք մեր հերոս տղերքին, որոնք զոհվեցին, հիշենք նրանց ծնողներին: Հետո շարունակում է պատմել, որ գիտեին՝ առաջնագծում լարված է դրությունը, բայց չէին պատկերացնում, թե ինչ իրավիճակ է մինչև դիրքեր հասնելն ու սեփական աչքով տեսնելը. «Բարձրացանք դիրքեր, ամեն վայրկյան պատրաստ թշնամու ոտնձգություններին: Շուրջօրյա մարտական հերթապահություն էինք իրականացնում: Թշնամին արդեն նահանջում էր: Այդ ժամանակ թալիշցիները գյուղից դուրս էին գալիս, մենք պաշտպանում էինք և՛ գյուղը, և՛ դիրքերը: Մի քանի օր հետո տեղափոխվեցինք ուրիշ դիրքեր: Սպասում էինք հակառակորդի նոր հարձակմանը, բայց, ցավոք, չեկան: Ափսոս, պատրաստ սպասում էինք: Տղերքը ոնց որ վանդակից թողած առյուծ լինեին: Հիմա էլ պատրաստ եմ, չեմ ասում՝ մեծ հաճույքով, բայց էլի կգնամ»:
Հարութը զորացրվել է 2016-ի հունիսին՝ հենց դիրքերից: Արժանացել է շնորհակալագրերի ու պատվոգրերի: Զինգրքույկում նշված է՝ մարտական գործողությունների մասնակից:
Արմեն Կուրմինյան. Արարատ քաղաքից է, ՃԿՊԱ-ի առաջին կուրսի ուսանող, ապագա հրշեջ-փրկարար: Այս տարվա հունվարին է զորացրվել, ծառայել է «Եղնիկներում», եղել է դիրքապահ: «Ապրիլի 1-ին դիրքերից իջել ենք գումարտակ: Հարձակումը սկսվեց գիշերը: Մոտ 2 ժամ ռմբակոծում էին գումարտակը: Խուճապի չմատնվեցինք, վախ չկար, պարզապես զգույշ էինք մեր գործողություններում: Ապրիլի 2-ի առավոտյան նորից բարձրացանք դիրքեր: Դիրքը ռմբակոծում էին օդային հարվածներով, թույլ չենք տվել, որ թշնամին մոտենա: Ապրիլի 10-ին իջանք դարաններ, որտեղ մնացինք 2 ամիս, դարանակալած հսկում էինք: Հետո իջել ենք գումարտակ, անցել հերթապահության՝ ըստ կանոնակարգի»: Եթե կրկին հայրենիքը զինվորի կարիք ունենա, ի՞նչ կանես՝ հարցին, Հարութը կտրուկ պատասխանում է՝ գնալու եմ: Ունի շնորհակալագիր ու պատվոգիր:
Էդուարդ Վանյան. «Փրկարարական գործ» ֆակուլտետի 2-րդ կուրսի ուսանող է, Երևանի բնակիչ: 2014-ի ամռանը զորակոչվել է ու ծառայել Արցախի «Արալեռ» զորամասում՝ որպես մեխանիկ վարորդ: «Զորամասում էինք, գիշերը հրանոթներով կրակում էին զորանոցի վրա: Ապրիլի 2-ի առավոտյան տագնապի ազդանշանով բարձրացանք դիրքեր: Ես իմ մեքենայով և՛ զինվորներին, և՛ տեխնիկան եմ բարձրացրել: Շուրջօրյա մարտական հերթապահության էինք՝ պատասխանելով հակառակորդի կրակոցներին: Թույլ չենք տվել մոտենա մեր դիրքերին: 2 ամիս դիրքերում ենք եղել, մեկս մեկին թիկունք կանգնած մեր հողն ենք պաշտպանել»: Զորավարժություններին լավ մասնակցության համար պարգևատրվել է ժամացույցով, իսկ քառօրյա պատերազմից հետո արժանացել է «Մարշալ Բաղրամյան» մեդալի:
Լևոն Տոնոյան. «Ճգնաժամային կառավարում» ֆակուլտետի 1-ին կուրսի ուսանող է, Երևանի Աջափնյակ համայնքից: 2014-ի հունիսին զորակոչվել է բանակ և ծառայել Ասկերանի զորամասում: «Երբ հարձակումը սկսվեց, զորամասում էինք, տագնապով բարձրացանք Աղդամի դիրքեր, ես ականանետի նշանառու էի: Թշնամին փորձում էր հարձակվել Աղդամի ուղղությամբ, թույլ չտվեցինք: Մինչև հունիսի 15-ը դիրքերում էինք»: Լևոնն ասում է, որ պատերազմական իրավիճակում զինվորը զգացողություններ գրեթե չի ունենում, մտածում է թշնամուն կանխելու և պաշտպանվելու մասին, ավելի շատ՝ հողը չկորցնելու, քան՝ սեփական կյանքի:
Արմեն Հայրապետյան. Արմատներով Արցախից է, այժմ բնակվում է Ավանում և սովորում «Քաղաքացիական պաշտպանություն» ֆակուլտետի 1-ին կուրսում: Ծառայողական պարտականությունները կատարել է Արցախի «Հայկազով» զորամասում՝ պաշտպանելով Ասկերանը: «Հրետանավոր էի, Ասկերանի դիրքերը պաշտպանում էինք հեռվից՝ կանխելով թշնամու հեռահար հարվածներն ու խոցելով կրակակետերը: Ապրիլի 2-ին դիրքերում էի: Մեկ օր հետո տեղափոխվել ենք Մարաղա և մեկ ամիս մնացել Տիգրանակերտի եկեղեցու մոտ: Երկուսուկես ամիս դիրքերում էինք: Թշնամուն խփում էինք 15-20 կմ հեռվից: Այդպես կանգնեցրինք թշնամու շարժը: Ապրիլի 27-28-ի գիշերն էլ կրակեցին «Գրադից», հակահարված տալով՝ կանխեցինք թշնամու հարձակման փորձը»: Արմենի զինգրքույկում նշված է՝ մարտական գործողությունների մասնակից և հերթապահություն: Առանց հարցնելու՝ հավելում է, որ եթե պետք լինի, էլի կգնա, քանի որ ինքն իր հողն է պաշտպանում և հարազատներին, իսկ մահից չի վախենում, հավատում է ճակատագրին:
Արշակ Հարությունյան. «Քաղաքացիական պաշտպանություն» ֆակուլտետի 2-րդ կուրսի ուսանող է՝ Արարատի մարզի Արբատ գյուղից: 2014-ին զորակոչվել է բանակ, ծառայել Շուշիի առանձին ռադիոտեխնիկական գումարտակում՝ որպես ռադիոհետախույզ: Ապրիլի լույս 2-ի գիշերը դիրքում է եղել: «Ապրիլյան օրերին կատարում էինք շուրջօրյա ռադիոհետախուզություն: Անընդհատ տեղափոխվում էինք, այդ իսկ պատճառով մեզ վրա հարձակում չեղավ, մեր տեղը չէին կարողանում գտնել»,- պատմում է քաջարի զինվորը: Արշակը գիտե նաև հակառակորդի լեզուն, որսացել է նրանց խոսակցությունը, տեղեկություններ հաղորդել հրամանատարությանը, ինչի շնորհիվ մերոնք կարողացել են կանխել առաջնագծում թշնամու առաջխաղացումը: Գրեթե 2 տարի ռադիոտեխնիկայով դիրքերում է եղել: Մեկ անգամ է արձակուրդ գալու առիթով դիրքերից իջել: Արժանացել է պատվոգրի և «Անդրանիկ Օզանյան» մեդալի: Ավելորդ է համարում նշել, որ այդ օրերին բոլորը մատական էին, անգամ նրանք էին ձգտում առաջնագիծ գնալ, որոնցից չէին սպասում:
Հարութ Հարությունյան. «Ճգնաժամային կառավարում» ֆակուլտետի 1-ին կուրսի ուսանող է, Եղեգնաձորի Մալիշկա գյուղից: 2015-ի հունվարին զորակոչվել է բանակ, ծառայել Ստեփանակերտում: «Երբ հակառակորդը հարձակումը սկսեց, զորամասում էինք: Ես հրետանավոր էի: Առաջին գծում չեմ եղել»: Հարութը չի ուզում հիշել ու պատմել, համեստորեն ասում է՝ «Օրեր էին, դեպք էր, անցավ ու գնաց, հիշելու հետաքրքիր բան չկա»:
Պետրոս Թադևոսյան. Գառնիից է, սովորում է «Փրկարարական գործ» ֆակուլտետի 2-րդ կուրսում: 2014-ին է զորակոչվել բանակ, ծառայել Մեղրիի զորամասի հակաօդային պաշտպանությունում, որպես ջոկի հրամանատար: «Ապրիլյան օրերին մեր սահմանի այդ հատվածում կրակոցներ չեն եղել, բայց զորամասն առավել պաշտպանված և պատրաստ էր ցանկացած հարձակման»: Պետրոսը նշում է նաև, որ Մեղրիում մեր դիրքերը շատ ավելի բարենպաստ էին և լավ պաշտպանված, ինչն էլ ստիպում է հակառակորդին ձեռնպահ մնալ ոտնձգություններից:
