Լռությունը միայնության հոմանիշն է, աղմուկը զուգորդվում է շատի հետ: Միայն լռությամբ լցնել կյանքը հնարավոր չէ, իսկ միայն աղմուկին ապավինելը կկործանի ուզածդ անհատականությունը:
Ուրեմն՝ աղմուկն ու լռությունը մեկ ամբողջի, այսինքն՝ կյանքի երկու կեսերն են: Բայց ո՛չ հավասար կեսերը:
Քեզ տրված, ասել՝ քե՛զ պատկանող լռությունն ու քե՛զ պատկանող աղմուկը ինքդ ես վերադասավորելու, և այդ վերադասավորումից կախված՝ ներկայանալու ես և՛ ինքդ քեզ, և՛ քեզ նմաններին:
Կարելի է ենթադրել՝ եղել են ժամանակներ, երբ մարդն աղմուկ է փնտրել ու չի գտել:
Մեր ժամանակներում փնտրելին լռությունն է, որ այս դեպքում կարող է նշանակել ինքնություն, կարող է նշանակել սեփական կամք, այսինքն՝ բաներ, որոնք աղմուկի ճնշմամբ աղոտանում են, կորցնում իրենց ուրվագծերը, չքանում, ի վերջո…
Ցանկություն թող լինի՝ հավատալու, որ ինքնանպատակ չեն ոչ աղմուկը, ոչ լռությունը: Դրանք ներդաշնությունը կերտելու գործիքներ են:
Ամենօրյա աշխատանք:
Ա. Ե.
